Rozdział 7

Na poprawę mojego humoru daje Wam kolejny rozdział. Dedykuje go Rittoru, choć nie lubi Sevmione czyta to co pisze. Jest zawsze gdy ją potrzebuje. Dziękuje, że jesteś. Bez Ciebie chyba bym już dawno zwariowała.    

 Posłuchajcie wiem, że to nie każdego klimaty ale piosenka jest  super.    Link 

Czytasz=Komentujesz 

Pozdrawiam Tora no Hana 

    Draco właśnie odrabiał lekcje, gdy w kominku niespodziewanie buchnął zielony ogień, z którego najpierw wyszła profesor McGonagall, a chwilę potem profesor Snape. Zdziwiony i zaniepokojony podniósł się gwałtownie o mało nie przewracając niskiego stolika przy którym siedział. Jako że Hermiony nie było w pokoju, obawiał się wszystkiego co mogło się jeszcze dzisiaj zdarzyć, zwłaszcza po incydencie na kolacji. Podszedł do nauczycieli i bez ogródek spytał lekko zachrypniętym głosem:

    — Coś z Hermioną?

    — Nie panie Malfoy — odparła spokojnie nauczycielka. Jeszcze bardziej zdziwiony dałby sobie głowę uciąć, że w jej oczach migotały wesołe iskierki, tak nie pasujące do jej codziennego obycia.

    — Co pana niepokoi panie Malfoy? — spytał bardziej czujny Snape.

    — Właściwie to nie wiem... — zaczął powoli przesuwając dłonią po włosach w geście zakłopotania - Gdy zaczęła zbliżać się jedenasta poszedłem do biblioteki, żeby zobaczyć czy tam jest, ale nie było. Tak samo jak na błoniach, czy gdziekolwiek indziej — dokończył bezradnie wzruszając ramionami.

    — Chce pan powiedzieć, że panny Granger nie ma w pokoju? — powiedzieli niemal równocześnie zaniepokojeni nauczyciele.

    — Po drodze spotkałem Pottera, twierdzi że po raz ostatni widział ją na kolacji. Wybiegła z sali wściekła jak osa. Nie mam bladego pojęcia o co w tym wszystkim chodzi - rzucił zezłoszczony.

    ­— Natychmiast idź po Pottera. Bez Weasley'a ­— polecił Snape.
Po wyjściu Dracona, profesorowie bezradnie spojrzeli na siebie.

                                                                   ***

    Kończyła właśnie pisać ostatnie zdanie referatu, który zlecił jej Snape. Spojrzała na zegarek, z westchnięciem skwitowała szybki upływ czasu, było już w pół do dziesiątej. Odłożyła wszystkie książki na odpowiednie półki, a swoje rzeczy schowała do torby.

    Idąc jednym z holi w kierunku wieży prefektów miała dziwne, nieprzyjemne uczucie, że ktoś ją obserwuje. Opustoszały korytarz wcale jej nie pomagał, a szła tędy tylko ze względu na krótszą drogę i fakt, że przed snem chciała uprzedzić żeby dzisiejszej nocy nie prosił nikogo o pomoc, bo chciała wyciszyć drzwi.  Wiedziała, że z początku się nie zgodzi i to dla jej własnego dobra. Idąc dalej, nagle ni stąd ni zowąd otoczyła ją ciemność.

    W jednej chwili podłoga uciekła jej z pod nóg, zawisając w powietrzu. Ktoś ją niósł, delikatnie jakby była drogocenną, porcelanową lalką, kołysząc na boki przy stawianiu kroków. Usłyszała przytłumiony trzask zamykających się drzwi wskazując, że sala została wyciszona. Leżała przez jakiś czas na czymś twardym i niezbyt wygodnym, a do tego wąskim. Straciła rachubę czasu, ale nie śmiała się ruszyć. Ciężkie krople deszczu bębniły w szyby znajdującego się gdzieś w pobliżu okna. Dopiero teraz uświadomila sobie, że dziś jest dwudziesty dziewiąty października. Ostatnio czas w jej życiu drastycznie przyśpieszył, zmieniając się w przyśpieszony film, w którym wycięto część scen.

    Gdy uczucie wszech obecnej ciemności znikło powoli uchyliła powieki, niepewna co zobaczy. Wokół płonęły świecie, rzucając na kamienne ściany długie cienie. Sala transmutacji, zauważyła zdziwiona. Niezbyt daleko przed nią ktoś stał, cień otaczał go jak płaszcz ukrywając wszystkie szczególne znaki. Dopiero gdy się odwrócił, rozpoznała kto to. Piegowata twarz otoczona rudymi włosami, w świetle świec przypominające ogień. Ale oczy były obce - zimne, przepełnione wściekłością i bólem.

    — W końcu się obudziłaś? - spytał Ron, niskim, burkliwym głosem, który tak samo jak oczy wcale do niego nie pasował.
    — Co się dzieje Ron? — odpowiedziała pytaniem, niepewnie mu się przyglądając. Zmiany, które w nim zaszły ani trochę jej się nie spodobały.

    — Co się dzieje? — zakpił, powtarzając jej słowa.

    — Możesz mi to wyjaśnić? — poprosiła nie chcąc go zdenerwować. Wtedy podszedł bliżej, a z kieszeni wyciągnął dwie opaski na nadgarstki. Nachylił się nad nią.

    — Na pewno chcesz wiedzieć? — wyszeptał.

    — Tak — przyznała głośno wdychając powietrze.

    — A więc słuchaj. Jesteś moja...

    — Nie — przerwała mu.

    — Nie przerywaj mi jak do ciebie mówię - warknął lekko podnosząc głos — Kocham cię — dodał już dużo łagodniej, ale nadal mając ten zimny, obcy wzrok — Należysz do mnie od chwili kiedy zdałem sobie sprawę co czuję.

    — Kiedy ja ciebie nie kocham — wykrztusiła kręcąc głową — Zrozum to w końcu. I wypuść mnie.

    — Ciągle powtarzasz nie i nie, do upadłego. Nie wypuszczę cię stąd dopóki nie przyznasz, że jesteś moja.

    — Nigdy nie będę — wycedziła przez zęby.

    — A to się jeszcze okaże — zaśmiał się, wykrzywiając usta w grymas przypominający uśmiech.

    — Wypuść mnie — powiedziała jeszcze raz.

    — Nie — odparł całkiem spokojny.

    Podszedł jeszcze bliżej i powolnymi, opanowanymi ruchami zaczął odpinać jej szatę szkolną. Próbowała się wyrywać, ale nie miała dość siły. Rozciął rękawy szaty i białej bluzki, zostawiając ją w samym koronkowym staniku. Jego dłonie zsunęły się niżej, którą podwinął spódnicę. Jego dotyk na gołej skórze palił, zostawiając po sobie jedynie zgliszcza. Nachylił się, całując ją, dłońmi wciąż błądząc po jej ciele.
    — Jesteś moja? — wyszeptał wprost do jej ucha.

    — Nie! — krzyknęła z łzami w oczach.

    — A może się przekonamy?

    — Na pewno nie do ciebie - wysyczała znajdując resztki siły by mu się przeciwstawić.
 Uderzył ją w twarz.
    — Nie! — krzyknęła, a z jej oczu płynęły coraz większe łzy. Próbowała się wydostać, ale więzy były zbyt mocne.
    — Tak! — zawołał — Teraz jesteś już moja — I z tymi słowami wbił się w nią brutalnie, aż krzyknęła z bólu. Ciągle powtarzał:
    — Jesteś moja.
    Wpychał się w nią coraz mocniej i mocniej bez żadnego zahamowania. Po dziesięciu minutach, które były dla niej wiecznością nachylił się nad nią i spojrzał jej w załzawione oczy.

    — Skoro nie chcesz być moja - powiedział z ironią — Zapamiętaj to do końca życia. Będziesz tego żałować. Ale to nie moja sprawa.

    Zdjął krępujące ją zapięcia i wyszedł z sali przez nikogo nie zauważony.

                                                                      ***

    Do pokoju wspólnego prefektów wszedł Draco, a tuż za nim Harry ze zmartwioną miną.

    — Panie Potter, widział pan po kolacji pannę Granger? — spytała na wstępie McGonagall.

    — Nie — pokręcił przecząco głową.

    — A pana Weasleya? — zapytał Snape.

    — Przed ciszą nocną poszedł do dormitorium — odpowiedział wodząc wzrokiem po nauczycielach.

    — Może zachowywał się jakoś dziwnie? — dociekał Snape.

    —Wyglądał tak jak zawsze — wzruszył ramionami, nie bardzo rozumiejąc czemu służą te pytania — A co się w ogóle stało?

    — Hermiona do tej pory nie wróciła. Nie ma jej w miejscach, w których lubi i zwykle przebywa — powiedział Draco wyprzedzając nauczycieli.

    — Sądzicie, że Ron mógł coś jej zrobić? — Harry zmarszczył brwi w zamyśleniu.

    — A mógłby? — spytała McGonagall uważnie mu się przyglądając.
    — Pan, panie Malfoy pójdzie rozejrzeć się w lochach i w pobliżu Wielkiej Sali. Ja pójdę sprawdzić trzecie i czwarte piętro oraz okolice placów. Pan, panie Potter siódme piętro, Pokój Życzeń i wieże. Ty Minerwo pozostałe miejsca. A jeśli ktoś spotka Filcha, niech mu powie żeby przeczesał błonia i łazienki. Ktokolwiek ją znajdzie niech wyśle patronusa — zakomenderował Snape władczym tonem.

    — A nie poinformuje dyrektora? — spytał Harry zbierając się do wyjścia.

    —Jak tylko wróci - wtrąciła McGonagall. 

                                                                          ***

    Była już prawie północ i od żadnej osoby, która poszukiwała Hermiony nie było odpowiedzi. Zostało mu już tylko jedno miejsce. Stał przed pracownią transmutacji. Nacisnął klamkę, ale zamek nie ustąpił. Szybko rzucił zaklęcie otwierające zamki.

    — Lumos — koniec różdżki rozbłysnął jasnym, ostrym światłem. W kącie sali zauważył coś czarnego, co kształtem nie pasowało do wyposażenia pracowni. Krok po kroku zbliżył się i w świetle jasnego światła dostrzegł szopę brązowych włosów. Kucnął przed nią.

    — Granger? — zapytał spokojnie, z ulgą że ją znalazł.

    — Nie! — krzyknęła przeraźliwie — Idź, zostaw mnie! — wciąż krzyczała osłaniając się ramionami i drżąc od wstrząsającego nią płaczu.

    — Panno Granger, nic nie zrobię. To tylko ja — odpowiedział jeszcze spokojniej.

    Powoli uniosła głowę. Zobaczyła tylko znajome czarne oczy, przepełnione pustką. Brązowe oczy przyglądały mu się z bólem, pełne łez. Ktokolwiek jej to zrobił, zapłaci mu za to. Nie wiedział dlaczego, ta dziewczyna z każdym dniem stawała mu się co raz bliższa, nie mógł patrzeć jak przechodzi przez kolejną falę koszmarów. W pewien sposób czuł się za nią odpowiedzialny, obiecując sobie że nie pozwoli jej skrzywdzić. I właśnie do tego dopuścił. Usiadł pod ścianą tuż obok niej.
    Po chwili przybliżyła się do niego, jakby czując się bezpieczniejsza w jego pobliżu. Niepewnie oparła się o jego ramię, a on się nie poruszył. Poczuł kawałek nagiego ciała, więc naciągnął na nią szatę żeby nikt nic nie mógł zobaczyć.

    — Muszę poinformować innych gdzie jesteśmy — w odpowiedzi złapała go kurczowo za rąbek szaty, dając mu do zrozumienia żeby nigdzie nie szedł — Nigdzie nie idę — dodał spokojnie, dla dodania jej otuchy — Expecto patronum — szepnął i tuż przed nim pojawiła się łania utkana ze srebrnych, mglistych pasm — Do McGonagall, Potter i Malfoya, powiedz pracownia transmutacji, Draco weź eliksiry z mojego gabinetu. Ledwie skończył słowo, łania znikła na korytarzu.