Rozdział 24

Cześć, z okazji świąt, które się zbliżają wielkimi krokami, kolejny rozdział składam w Wasze ręce.
Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba. Mam nadzieje, że jeszcze przed końcem tego roku wstawię kolejny rozdział.  Zachęcam do komentowania (minimum 15 komentarzy, żebym wstawiła rozdział. Na prawdę Wasze komentarze dają motywację do pisania. Wtedy wiem, że w ogóle ktoś to czyta.) Rozdział dedykuje tym, którzy są aktywni o0d samego początku. Dobra  koniec gadania, zapraszam do czytania i o to dla was życzenia świąteczne.
Pozdrawiam Tora
Pod choinką dużo prezentów,
a w życiu mało zakrętów,
karpia wielkiego,
lecz nie smażonego,
w pysznej galarecie,
a przepis trzymasz w sekrecie,
śniegu w bruk,
a w sylwestra będzie huk!  

            

    Nie spał całą noc. Nie mógł, cały czas myślał o Hermionie. Czuł się winny temu wszystkiemu. Czy byłoby mu łatwiej, gdyby się tak nie zaangażował się? Czy byłoby mu łatwiej pogodzić się z myślą, że jej nie kocha?

Nie mógł sobie jednak na to pozwolić. Kochał ją. Nikomu nigdy nie pozwoliłby jej skrzywdzić, aczkolwiek sam teraz to robi. Bał się, nawet nie chciał myśleć, co Hermiona będzie przeżywać, gdy zauważy, że nie wrócił. Inni uczniowie nie zwróciliby na ten fakt uwagi; ona zorientuje się jeszcze tego samego dnia. Bał się każdej chwili, która przybliżała go do zbliżającej się, prawdopodobnie, śmierci.

    Wszedł do sali, był spokojny jak nigdy. Szedł powolnym krokiem miedzy rzędami. Uczniowie patrzyli na niego z niedowierzaniem. Spokojny Snape. Nie, to nie możliwe. Szeptali między sobą.

Usiadł obok Minerwy, która znała powód jego zachowania, a ta nie odezwała się ani słowem na ten temat.

Przyglądał się, jak nieświadomi niczego uczniowie cieszą się życiem, ostatnim dniem wolnego przed nadchodzącym nowym tygodniem.

Kiedy tak przyglądał się uczniom, jego wzrok spoczął na dwójce Gryfonów i jednym Ślizgonie, który od prawie miesiąca siedział z nimi przy ich stole. Następnie spojrzał na Hermionę i przypomniał sobie ich ostatnią noc. Rano zastała go śpiącego w fotelu – napisała mu kartkę, że wraca do pokoju wspólnego i że spotkają się na śniadaniu.

 Chciał powiedzieć chociaż Draconowi, ale nie był wstanie. Tak jak nigdy niczego się nie bał, tak dziś był przerażony. Nie lękał się o siebie, lecz o osoby, które stały się dla niego w pewnym sensie rodziną. Hermiona, którą kochał i dzięki której poznał, co to szczęście. Draco, który był jego chrześniakiem, którego traktował jak syna; nigdy by nie pozwoliłby mu wybrał życia śmierciożercy. Potter, a czemu by nie, pomyślał, Harry nie jest takim aroganckim i perfidnym dupkiem jakim był jego ojciec. Pewnie można za to w jakimś stopniu podziękować Hermionie. Minerwa, która od zawsze go wspierała, nigdy nie pozwoliła się poddać. Jest też Albus, któremu zależy na tym, by pokonać Voldemorta.

Z rozmyślań wyrwał go głos Minerwy.

    — Wiem, że nie jest ci łatwo, ale postaraj się nie straszyć uczniów. — Chciała go trochę rozchmurzyć.

    — Niby w jaki sposób ich straszę? — zapytał obojętnie.

    — Jesteś spokojny jak nigdy.

    — Muszę jeszcze coś zrobić — mówiąc to, wstał od stołu.

    — Do zobaczenia.

    — Może.

Draco siedział naprzeciwko Hermiony. Nachylił się lekko, by tylko ona i Harry mogli go usłyszeć.

    — Wiesz może, co się dzieje dzisiaj ze Snape'em?

    — Skąd mam wiedzieć? Pytałam go o to wczoraj, jednak nie chciał mi nic powiedzieć.

    — Chodźcie, musimy jeszcze pójść do dyrektora, a zaraz przyjdą pozostali członkowie — powiedział Harry.

    — Poczekam na was w pokoju wspólnym — zakomunikował Draco, gdy wychodzili z Wielkiej Sali. Chciał uczestniczyć w tej walce, jednak ze względu na to, że jego ojciec jest śmierciożercą, dyrektor zabronił mu w niej uczestniczyć - mogło to być dla niego zbyt niebezpieczne. Chłopak został wśród śmieciożerców ogłoszony zdrajcą i z pewnością każdy z nich miałby ochotę posłać w jego kierunku zielony promień, a przed tym trochę go pomęczyć.

***

    Weszli do gabinetu dyrektora. Byli już prawie wszyscy, którzy mieli brać udział w walce. Brakowało tylko Severusa.
    — Witam was, moi drodzy — przywitał się dyrektor.
    Dyrektor wręczył każdemu po świstokliku, by w razie niebezpieczeństwa mogli się przenieść w bezpieczne miejsce. Hermiona siedziała jak najbliżej Harry’ego. Mimo że minął prawie miesiąc, odkąd Ron powrócił do szkoły, nadal nie czuła się komfortowo w towarzystwie byłego przyjaciela.
Podczas kolejnej długiej przemowy dyrektora, do gabinetu wszedł Severus. Wyglądał znacznie lepiej, niż na śniadaniu, ale Hermiona wiedziała, że to tylko maska. Snape bał się czegoś, co chciał ukryć przed innymi członkami Zakonu.
    — Przepraszam za spóźnienie — powiedział cicho, kierując się w stronę jedynego wolnego miejsca, obok Hermiony.
    Dumbledore mówił dalej o tym, by pamiętali z kim walczą i kogo ochraniają. Severus powiedział kilka słów o osobach, które mają być tam z Voldemortem i na kogo maja najbardziej uważać. Zebranie trwało do obiadu.
    Członkowie Zakonu w każdej chwili mogli spodziewać się znaku od Albusa. By ułatwić i przyspieszyć wszystko, udali się do Nory. Uczniowie wraz z nauczycielami skierowali się w stronę Wielkiej Sali.
    Severus zgromił spojrzeniem najmłodszego syna Weasley'ów. Jego spojrzenie było godne spojrzenia bazyliszka, przy okazji jasno mówiące: „Zbliż się do niej, a cię zabiję.”
Ron nie wiedział, o co chodzi nauczycielowi; usiadł na swoim miejscu.
Jedli obiad w ciszy, spokojnie. Każdy z nich miał coś do przemyślenia.
    Severus zjadł i skierował się w stronę swoich lochów. Po raz pierwszy nie zorientował się, że ktoś idzie za nim. Wyczuł czyjąś obecność dopiero wtedy, gdy otwierał drzwi do swoich kwater.   
— Profesorze, mogłabym pana o coś zapytać? — Dobiegł go głos Hermiony
    — Panna Granger? — zadrwił, ale tylko dlatego, że bał się, że któryś z uczniów zauważy coś podejrzanego.
Ostatnio bardzo często trafiał, niby przypadkiem, na Owena. Próbował dowiedzieć się czegoś więcej o chłopaku, jednak nie znalazł nic podejrzanego. Zwykły uczeń z mugolskiej rodziny, wychowany przez wujostwo, ponieważ jego rodzice zginęli w karambolu jakieś siedem lat temu. Jednak było w nim coś, co Snape’owi bardzo się nie podobało, nie był tylko pewny, co to takiego.
 – Zapraszam – mruknął i zamknął za nimi drzwi. Stanęli naprzeciwko siebie, patrząc sobie w oczy, jednak żadne nie potrafiło zobaczyć w nich, co gryzło drogiego.
    — Co się z tobą ostatnio dzieje? — zapytała, podchodząc jeszcze bliżej niego.
    — Nic. Po prostu zastanawiam się czy wszystko pójdzie po naszej myśli. — Podszedł i przytulił ją. Tak, jakby już się z nią żegnał, jakby już postawił nad sobą krzyżyk, jakby już była sama. Cieszył się, że przyszła za nim. Przytulał ją z każdą sekundą coraz mocniej, by nie zapomnieć jej nigdy. By była zawsze jego.
    — Chodź, usiądziemy — powiedział i skierowali się w stronę foteli. Jeden z nich transmutował w kanapę, by mogli usiąść obok siebie.
    Hermiona przysunęła się do Severusa, kiedy już usiedli, a on szybko objął ją ramieniem. Chciał się cieszyć każdą sekundą spędzoną z nią. Nawet, gdyby mieli milczeć i patrzeć w kominek, w którym żarzył się ogień.
    — Coś się stało? - zapytała ponownie, zmartwiona zachowaniem mężczyzny.
    — Nie mogę nawet cię przytulić? — odparł, omijając właściwy temat.
    — Oczywiście, że możesz — powiedziała, wtulając się jeszcze bardziej w jego klatkę piersiową. Czuła, jak za każdym razem podnosi się i opada w rytmie, który nie był spokojny, ani regularny. Był lekko przyśpieszony. Hermiona, czując się bezpieczna, usnęła w jego ramionach.
    Severus przyglądał się swojej śpiącej ukochanej. Jej głowa spoczywała na jego kolanach. Wyczarował koc, którym okrył ją tak, by jej nie obudzić. Patrzył na jej spokojny wyraz twarzy. Chciał zapamiętać każdy szczegół, każdy najmniejszy detal.
    Gdy spojrzał na zegarek, była dwudziesta, a więc kolacja już minęła. Ostatnia, jaką miał zjeść, jednak gdy spojrzał na Hermionę, cieszył się, że właśnie tak wyglądają ich ostatnie chwile. Wiedział, że Voldemort nie wypuści nikogo, póki się nie dowie, czyja to sprawka.
    W pewnym momencie poczuł  piekący ból lewego przedramienia. Poruszył delikatnie Hermioną, by się obudziła. Otworzyła zaspane oczy i spojrzała na niego.
    — Zostałem wezwany. Idź szybko po chłopaków i do gabinetu dyrektora.
    — Dobrze. Severusie, uważaj na siebie.
    — Będę, ty też.
    — Kocham cię.
    — Ja ciebie też, nawet nie wiesz, jak bardzo. — Pocałował ją i wybiegł z pokoju w szatach śmierciożercy.
    Hermiona weszła do kominka i znalazła się w pokoju wspólnym. Nie wychodząc z niego, krzyknęła:
    — Severus został wezwany! — Jej twarz była pełna niepokoju.
    Jeden za drugim weszli do kominka i do gabinetu Minerwy. Następnie, razem z nią, do gabinetu dyrektora, który już na nich czekał.
    Severus, zanim się teleportował, wysłał patronusa do dyrektora.
    — Pozostali już wiedzą, ruszamy — powiedział i złapali się za ręce, znikając z cichym piknięciem. Albus był dyrektorem, więc mógł teleportować się z każdego miejsca w szkole.
W Norze byli już wszyscy, kiedy zjawili się na ganku.
    Chwilę później wszyscy byli w pobliżu miejsca zamieszkania ministra. Z wyczekiwaniem czekali na pojawienie się śmierciożerców. Hermiona obawiała się, że pośród nich wszystkich nie rozpozna Severusa.
    Jej przemyślenia przerwały głosy, które dobiegały z środka drogi. Był tam, a wśród nich wszystkich, jedyny który był dobry, który był jej, którego kochała. Czekali tylko na znak od aurorów.