Rozdział 13

Rozdział miał pojawić się w niedzielę, ale stwierdziłam, że wstawię go już dziś. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Liczę na liczne komentarze od Was. Rozdział betowała  May Jailer. Dziękuję.
Pozdrawiam Tora no Hana.

Stała przez chwilę, nie wiedząc, co powiedzieć, a tym bardziej - co zrobić. Obawiała się, że mimo swojego stanu i tak znajdzie choć trochę sił, by na nią nakrzyczeć. Dociekając, czemu o tej porze znajduje się na błoniach, w dodatku sama.
Podeszła trochę bliżej i, wahając się, klękła obok niego, nie mogąc powstrzymać łez. Zastanawiała się, czy płacze dlatego, że wciąż żyje, czy może jednak dlatego, że nie ma najmniejszego pojęcia, jak mu pomóc. Czarne szaty lśniły od krwi, którą nasiąkły, a śnieg barwił się na czerwono i topniał pod wpływem ciepłej posoki. Bała się dotknąć go w jakimkolwiek miejscu, żeby nie wyrządzić mu jeszcze większej krzywdy.

     — Granger! Co ty tu, u diabła, robisz?! — warknął zbolałym tonem Snape. Dziewczyna podskoczyła wystraszona.

     — Niech... — zaczęła, chcąc go uspokoić, ale z dezaprobatą zauważyła, że głos jej drży. Odchrząknęła. — Nic nie mów — powiedziała pewniej, uspokajającym głosem. Zamilkł, nie krzycząc nawet za zwracanie się do niego na ty.

     Poczuł, jak się unosi, zamknął oczy, próbując zniwelować targające nim spazmy bólu. Otworzył je dopiero wtedy, gdy usłyszał dźwięk otwieranych drzwi do swoich kwater. To był dobry pomysł, by udostępnić jej wejście — pomyślał

     Gdy ostrożnie ułożyła go na łóżku, usłyszał przyjemne trzeszczenie ognia w kominku, którego używał w zasadzie jedynie do przemieszczania się. Przez chwilę spoglądał na sufit, a potem otoczyła go gęsta i cicha ciemność.

     W międzyczasie dziewczyna uwijała się jak pszczoła w ulu. Przyszykowała miskę z letnią wodą i bawełnianą szmatkę do oczyszczenia ran. Prostym zaklęciem zdjęła z niego szaty, pozostawiając jedynie bieliznę. Wzięła głębszy wdech, zakasała rękawy i rzuciła zaklęcie tamujące krew. Przywołała wszystkie eliksiry, które mogły jej się przydać.

     — Oss reconstruction — mruczała pod nosem, przesuwając różdżką wzdłuż ciała. Po żmudnym składaniu kości, ocierając pot z czoła, wzięła się za oczyszczanie na wpół zasklepionych ran. Następnie przemyła je wodą. Kiedy każda rana została opatrzona, ostrożnie uniosła jego głowę i podała mu eliksiry. Równie delikatnie ułożyła go na poduszkach.

     Jego twarz była spokojna i bledsza niż zwykle, spał bez żadnych koszmarów. Wyniosła wszystko z pokoju, wcześniej przykrywając go kołdrą.

Gdy wróciła na zegarku dochodziła siódma.

     Usiadła na fotelu tak jak ostatnim razem, podciągając pod siebie nogi. Oparta o zagłówek, obserwowała jak jego klatka piersiowa unosi się w miarowym rytmie. I w tej pozycji usnęła.

     Ze snu wyrwał ją ostry przerażający krzyk. Zaspana, zerwała się z fotela, gotowa stawić czoła wszystkiemu. W jednej chwili znalazła  się przy łóżku, na którym rzucał się Snape. Chwyciła go za rękę, by poczuł jej obecność. Gładziła go po zimnej skórze, przemawiała cicho, ale jedynie pogarszała i tak już złą sytuację. W nagłym napływie zdecydowania puściła dłoń, obeszła łóżko i weszła pod kołdrę z drugiej strony. Przytuliła się do niego, próbując nie sprawić mu bólu.

     — Jesteś bezpieczny — szeptała mu do ucha.

Przez krótką chwilę rzucał się jeszcze, powoli się uspokajając.

Nie wiedząc kiedy, Hermiona zasnęła.

***

     Wstali około siódmej. Wychodząc z pokoju, przeciągali się jeden przez drugiego. Nadal zaspani, rozejrzeli się po pustym pokoju, w milczeniu wymieniające znaczące spojrzenia. Usiedli na kanapie, uparcie wpatrując się w kominek, zupełnie jakby mógł on odpowiedzieć na ich pytania.

     — Jak myślisz, co z Hermioną? — spytał Harry, przerywając ciszę.

     — Nie przysłała żadnej informacji w nocy. Może nadal leczy Snape'a? — odpowiedział Draco, wzruszając ramionami.

     — Może by tak zagadać z dyrektorem o Snapie? — zaproponował Harry po kolejnej dawce milczenia.

     — Oszalałeś? Wiesz, jaka draka by się rozpętała, gdyby dyrektor dowiedział się, że Hermiona przesiedziała całą noc na błoniach, bo czekała na Snape'a?

     — W sumie racja, oboje zdrowo by oberwali — przyznał.

     — Przecież wie, że będziemy się martwić! — wybuchnął ni stąd ni zowąd Draco.

     — McGonagall? — rzucił, spoglądając na wzburzonego Ślizgona.

     — Nie mam pojęcia - odpowiedział zrezygnowany.

     — Musimy zaryzykować, bądź co bądź, ale nie odezwała się przez całą noc.

Pognali do pokojów przebrać się w szkolne szaty, a po chwili stanęli przed kominkiem.

     — Ty pierwszy — Harry ustąpił pierwszeństwa, parodiując ukłon.

     — To twoja opiekunka — zaoponował tamten ze złośliwym uśmiechem.
W duchu przyznał mu rację i jako pierwszy przeszedł przez zielony płomień. W mgnieniu oka wylądował w gabinecie McGonagall, a zaraz potem wpadł na niego Draco. Siedząca za biurkiem nauczycielka spojrzała na nich zdziwiona.

     — Panie Potter, panie Malfoy, a co wy tu robicie? — spytała, wstając.

     — Więc... tego... — zaczął Harry.

     — Wczoraj profesor Snape został wezwany... — powiedział powoli Ślizgon, siląc się na obojętny ton.

     — A skąd pan o tym wie? — zapytała nie mniej zdziwiona niż w chwili, gdy zobaczyła ich w swoim gabinecie kilka minut temu.

     — Wiem, bo wczoraj pisałem list, w którym odmawiałem przyjazdu na Święta i przystąpienia do śmierciożerców — szybko odpowiedział, jednym tchem. — I jestem pewny, że prócz mojego ojca, także profesor Snape został ukarany. Bo to w sumie on miał mnie do tego nakłonić — skończył kulawo.

     — I przyszliście powiedzieć mi, że Severus jest ranny?

     — No, nie... - wtrącił Harry. - Gdy Hermiona dowiedziała się, że może zostać ranny wybiegła z dormitorium, mówiąc że jak tylko wróci. wyśle nam patronusa - dokończył.

     — Chcecie powiedzieć, że panny Granger nie było w nocy w pokoju? — spytała, coraz bardziej wściekła. Skinęli na potwierdzenie.

     — Nie wiemy, jak wygląda sytuacja, może jest po prostu zbyt zajęta — powiedział cicho Draco.

     — Gdyby nadal przebywali na błoniach, już dawno zostaliby zauważeni. Uczniowie już dawno czekają tam przed powrotem do domu — odparła stanowczym głosem. Otworzyła okno na oścież wpuszczając do pokoju mroźne, czyste powietrze. — Nie powinniśmy tego robić, ale sprawdzimy komnaty Severusa. Hasło bynajmniej nie obejmuje kominka — powiedziała z chytrym uśmieszkiem.

     Weszła do niego jako pierwsza, a za nią chłopcy. Stanęli w gabinecie Mistrza Eliksirów, chłonąc ciekawym wzrokiem każdy szczegół. Harry zdziwił się, nie widząc na ścianach łańcuchów i tym podobnych przedmiotów, które z pewnością pasowały do nauczyciela.

Nauczycielka szybko przeszła przez pokój i zajrzała do sypialni Snape'a. Cała trójka była przygotowana na najgorsze, a jedynym, co zobaczyli Draco i Harry, był lekki uśmiech na twarzy McGonagall. Podeszli bliżej, chcąc sprawdzić, co tak uradowało nauczycielkę. Z niemałym zdziwieniem zobaczyli śpiącą Hermionę, w którą wtulony jak mały chłopiec, spał Snape.

Ostrożnie zamknęli drzwi i skierowali się do kominka. Po powrocie do gabinetu wicedyrektorki zapanowała cisza.

     — Wylecą ze szkoły szybciej, niż się zorientują — zauważył Harry.

     — Nikt się o tym nie dowie. Prawda? — spytała nauczycielka z błyskiem w oku. Obawiając się jej gniewu, jedynie skinęli głowami. — Nie było nas tam, nic nie widzieliśmy i nic nie wiemy. W razie pytań dyrektora powiedzcie, że dowiedzieliście się ode mnie, bo martwiliście się o niego z powodu listu Malfoya, czy to jasne?

     — Zamierza pani coś zrobić? — spytał Harry.

     — Zwariował — mruknął Draco.

     — Mówił pan coś? — spytała gniewnie.

     — Że rozumiemy i pójdziemy już na śniadanie — zająknął się w odpowiedzi.

Wyszli z gabinetu, a Draco natychmiast naskoczył na Harry'ego.

     — Czyś ty zdurniał do reszty?

     — Nie — odparł pewnie — Jest nauczycielem.

     — Ona zrobi wszystko, żeby mu pomóc, czy tego chcesz czy nie. A on ma tak samo. Nie da jej zrobić krzywdy, zachowuje się jak jakiś anioł stróż. Widziałeś, jak się rzucał do Weasleya? Oboje poświęcą wszystko, ale w dodatku są tak uparci, że nie powiedzą, co do siebie czują - wyjaśnił Draco.

     — To ty oszalałeś. Mam zaakceptować Snape'a? — spytał z niedowierzaniem chłopak.

     — Tak, dla niej — powiedział z uśmiechem na twarzy Draco.