Rozdział 6

Przepraszam, Was za opóźnienie. Oto kolejny rozdział mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Życzę miłego czytania. 

Tora no Hana.

Wchodząc do Wielkiej Sali od razu skierowała się do stołu Gryffindoru, tak jak miała to w zwyczaju usiadła naprzeciwko Harry’ego i Rona.

-Hermiono? Mogłabyś jeszcze to przemyśleć? – spytał Ron, a Harry tylko westchnął zirytowany.

-Nie – odpowiedziała stanowczo – Pytasz o to codziennie.

-Już, nie denerwuj się – wtrącił Harry chcąc załagodzić zbliżającą się kłótnię.

-Co nie denerwuj się? Najwyraźniej nie rozumie, że nie znaczy nie – dodała wstając od stołu. Całkowicie straciła apetyt – A tak przy okazji nie mamy dzisiaj eliksirów – rzuciła sycząc jak wściekła kotka. Udając że poprawia włosy dyskretnie otarła zbierającą się w kąciku oka łzę. Okręciła się na pięcie i wyszła z Sali.

Chłopacy przez chwilę milczeli patrząc w ślad za Hermioną.

-Daruj sobie Ron, skoro dwa razy powiedziała, a raczej wykrzyczała odmowę, to raczej nie masz szans – zauważył Harry.

-Ty zawsze wiesz jak mnie pocieszyć, nie? – zakpił Ron.

-Od tego w końcu jestem – odparł Harry. Obaj się zaśmiali.

***

Tuż po dzwonku weszli do pracowni transmutacji na trzygodzinne zajęcia. Hermiona usiadła w pustej ławce, z dala od Rona. Nadal była wściekła, że nie potrafi zrozumieć tego co się do niego mówi. Jak grochem o ścianę, prychnęła w myślach. Jedynie zamiar odwiedzenia Mistrza Eliksirów poprawiał jej humor.

-Dzisiaj na lekcji będziemy zajmować się przemianą książki w dowolne zwierzę, zaklęcie jest bardzo trudne i złożone, musicie być absolutnie skupieni. Każdy będzie ćwiczył samodzielnie – powiedział wwiercając się wzrokiem w nadal rozgadanych uczniów – Cisza, tego wam potrzeba. Nie muszę udawać, że ci najbardziej rozgadani dostaną dodatkową pracę domową, prawa? – wszelkie rozmowy natychmiast ucichły. McGonagall skinęła z aprobatą – August transmutare in libro animalium, tak brzmi zaklęcie, więc bierzmy się do pracy.

Przez niemal dwie trzecie zajęć profesor McGonagall chodziła po sali indywidualnie pokazując jak należy wykonać zaklęcie. W końcu podeszła do Hermiony, która siedziała z dala od przyjaciół.

-Wszystko w porządku panno Granger? – spytała zmartwiona.

-Tak pani profesor.

-W takim razie pokaż mi jak wykonujesz zaklęcie – zachęciła nauczycielka.

August transmutare in libro animalium – powiedziała Hermiona spokojnym, skupionym głosem, a leżąca przed nią przypadkowa książka zmieniła się w słodkiego, miauczącego burego kota.

-Ciekawe – mruknęła – Czy tak właśnie wyglądałaby pani jako animag…

-Co ma pani na myśli?

-To zaklęcie sprawdza, czy postać po przemianie animaga jest bezpieczna dla otoczenia. Ale o tym będziemy mówić dopiero w drugim semestrze. 10 punktów dla Gryffindoru – McGonagall podeszła do kolejnej osoby, która miała wyraźne problemy.

Tego dnia na lekcji Gryffindor zdobył 100 punktów, a Slytherin tylko 80. Wychodząc z pracowni wpadła na Harry’ego.

-Możemy pogadać? – spytał szybko zanim zdążyła odejść.

-Tylko szybko bo muszę iść do Snape’a – odpowiedziała zniecierpliwiona.

-A po co do niego? – spytał chłopak marszcząc brwi.

-W sprawie praktyk – odparła zwięźle przestępując z nogi na nogę.

-Dobra – uśmiechnął się – Nie denerwuj się tak na Rona – rzucił spokojnie.

-Denerwuje mnie fakt, że nie pojmuje tego co do niego mówię. Traktuję go jak przyjaciela i brata, a on na siłę próbuje to zmienić – wyrzuciła z siebie – Coś jeszcze? Naprawdę się śpieszę Harry! – chłopak skinął głową.

-Spotkajmy się po kolacji.

-Jasne – odkrzyknęła pędząc w stronę lochów.

***

Wchodząc do lochów, pomyślała że może nauczyciel jest w pracowni. Podeszła i zapukała, ale odpowiedziała jej cisza. Powoli, nie pewnie podeszła do miejsca gdzie wczoraj pojawiły się drzwi. Zastukała w kamień. Nic, cisza. Zapukała ponownie zaniepokojona przygryzając dolną wargę. Po chwili odskoczyła zaskoczona, bo przed nią ni stąd ni zowąd otworzyły się drzwi i stał przed nią nikt inny jak Snape. Wyglądał znacznie lepiej niż rano kiedy go zostawiała. Chciała się odezwać, ale głos odmówił współpracy. Czarne oczy przyglądały jej się pytająco.

-Co panią tutaj sprowadza? – spytał przerywając milczenie.

-Chciałam się spytać, czy mógłby profesor przyjąć mnie na praktyki do siebie – odpowiedziała niepewnie i nie przeciągając sprawy. Snape spojrzał na nią zaciekawiony, a po chwili zrobił przejście.

-Niech pani wejdzie – posłusznie weszła do jego kwatery od razu kierując się do znajomego fotela w salonie. Usiadł naprzeciwko niej.

-Dobrze usłyszałem, że chce pani brać u mnie praktyki?

-Tak – odparła nagle nabierając pewności siebie.

-Więc chce pani zostać mistrzynią w tej dziedzinie, tak? – zadrwił, a dziewczyna z poważnym wyrazem twarzy przytaknęła:

-Owszem.

-Sądzi pani, że podoła stawianym przeze mnie zadaniom?

-Oczywiście – odpowiedziała lekko urażona.

-Jeśli się nie zgodzę będę miał na karku profesor McGonagall i dyrektora… - mruknął - Będzie pani przychodzić po kolacji w każdy wtorek, czwartek i piątek, czasami w soboty.

-Dziękuję… - chciała jeszcze coś dodać, ale przerwał jej.

-Proszę się przygotować na ważenie dużo trudniejszych wywarów niż veritaserum, czy wielosokowy.

-Mam taką nadzieję – zauważyła z lekkim uśmieszkiem.

-Domyślam się. Przyznaję, że ma pani smykałkę do eliksirów, zwłaszcza po takim pokazie na drugim roku – Hermiona zarumieniła się i odwróciła wzrok przypominając sobie co wtedy zrobiła – Jednak za bardzo skupia się pani wykonywanej pracy nie patrzy pani co się dzieje wokół pani a zawsze trzeba wiedzieć co jest potencjalnym źródłem niebezpieczeństwa, ale to da się zmienić, dużą ilością ćwiczeń. A na jutro proszę przygotować referat na temat wszystkich znanych eliksirów leczniczych, to absolutna podstawa. Jeśli to wszystko, to może pani iść. Widzimy się jutro.

-Dziękuję za zgodę. Przepraszam, że pytam, ale… - zawahała się – Lepiej się już pan czuje?

-Tak – odparł o dziwo spokojnie. Skinęła zadowolona głową.

-W takim razie do widzenia profesorze.

***

Zadowolona z obrotu spraw skierowała się biblioteki. Miała jeszcze całkiem sporo czasu do kolacji. W ciągu tego czasu zdążyła zapisać trzy pełne arkusze pergaminu dla Snape’a, wtedy zorientowała się, że czas najwyższy zejść na kolację. Schowała rzeczy do torby i odesłała książki na miejsce.

Usiadła na swoim stałym miejscu przysuwając bliżej siebie półmiski z jedzeniem połykając kęsy w pośpiechu.

-I co? Zgodził się ? – spytał zaciekawiony Harry.

-Tak – odparła uradowana Hermiona.

-Kto i na co się zgodził? – zapytał Ron patrząc to na Hermionę, to znów na Harry’ego.

-Snape – powiedział Harry.

-Kto? – krzyknął zaskoczony – Na co on się zgodził?

-Na to żeby brała u niego praktyki – odpowiedział Harry zamiast przyjaciółki.

-Ten dupek? – oburzył się.

-Tak Ron – syknęła dziewczyna – To moja decyzja, a tobie nic do tego. Zachowujesz się zupełnie jakbym była twoją własnością chociaż tak nie jest – wykrzyczała ostanie słowa, aż siedzący w pobliżu uczniowie spojrzeli na nią zdziwieni. Złapała za swoje rzeczy znowu idąc do biblioteki.

***

Mistrz Eliksirów siedział w swoich kwaterach popijając ognistą whisky. Zastawiało go, który idiota doprowadził ją do takiego stanu. Najwyraźniej nie potrafili zrozumieć że i tak jest już nią źle, że nie potrafi przespać nocy, a ci dokładają jej dodatkowe problemy. Ostatnio dość często o niej myślał. Kiedyś spokojna Panna-Wiem-To-Wszystko, a teraz coraz bardziej oddalająca się od przyjaciół. Brak wsparcia od tych idiotów, ot co pomyślał biorąc kolejny łyk trunku. Kiedyś jej brązowe oczy były pełne życia, a teraz zostały zasypane przez smutek i rozpacz. A żaden z nich nie widział głębiej leżącego problemu. Rozmyślania przerwało mu pukanie do drzwi. Miał nadzieje, że to nie ta nieszczęsna Gryfonka.

Przed nim, dla odmiany, stała Minerwa.

-Widzę, że znów sięgnąłeś po ognistą – powiedziała na powitanie.

-Stęskniła się za mną – zadrwił.

-Będziemy tak rozmawiać w tym przeciągu? – wpuścił ją niechętnie – Czemu zaszczycam twoją wizytę?

-Widziałeś dzisiaj Granger? – zapytała wygodnie sadowiąc się w fotelu przy kominku.

-Co ja mam z nią wspólnego u diabła? – warknął.

-Zmartwiło mnie to co miało miejsce podczas kolacji.

-Pewnie któryś z tych idiotów zalazł jej za skórę – zakpił.

-Przyszła po eliksir uspokajający? Lepiej żeby nie zasypiała w takim stanie.

-Mnie to tłumaczysz? Od półtora miesiąca mówię do niej spokojnie chociaż czasami mam ochotę porządnie na nią nakrzyczeć. Najwyraźniej jej przyjaciele niczego nie wiedzą – krzyknął.

-Nie krzycz, ze słuchem u mnie nienajgorzej.

-Pewnie Weasley się dowiedział, że będzie miała u mnie praktyki.

-Zgodziłeś się – stwierdziła zdziwiona.

-Gdybym się nie zgodził miałbym ciebie i Albusa na karku z nawałem pytań czemu jej nie przyjąłem. Po drugie nie chce jej denerwować, bo to ja będę musiał ją potem uspokajać bo Malfoy i tak nie da rady. A po trzecie ma talent.
-Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale właśnie pochwaliłeś Gryfonkę – wtrąciła zjadliwie.

-Wcale nie – oburzył się.

-Owszem.

-Stwierdzam tylko fakt, już na drugim roku miała dryg. Który normalny uczeń robi warzy wielosokowy w łazience? I kto podbiera własnemu nauczycielowi składniki?

-Ty?

-Bo ten idiota nie potrafił ich wykorzystać! – prychnął.

-Możliwe – stwierdziła McGonagall pojednawczo – Będąc przy Granger, wymyśliłeś coś? Bo osobiście wpadłam na pewien pomysł.
-Jaki?

-Sam mówiłeś, że śpi ci się lepiej kiedy ktoś jest obok ciebie. Więc może wypróbować to też na niej?

-A niby z kim miałaby spać? – prychnął – Potter i Weasley nie wchodzą w grę. Nawet o tym nie myśl. Nie wytrzymują jednego dnia bez denerwowania jej. My odpadamy. Zostaje Malfoy, który przydaje się bardziej niż jej przyjaciele…

-Można spróbować. Myślę, że się zgodzi.

-Spróbujmy. Nie może przez całe życie brać eliksirów. Świadomość, że jest bezpieczna może jej pomóc.
-A tak przy okazji czemu odwołałeś zajęcia?

-Byłem wczoraj na misji – odparł wymijająco.

-I nic nie powiedziałeś? – spytała zaskoczona.

-Po powrocie nie byłem w stanie wejść samemu do zamku, a co dopiero wejść na pogawędkę do ciebie – zadrwił.

-To kto ci pomógł? – spytała jeszcze bardziej zaskoczona.

-Nasza nieszczęsna Gryfonka. O północy siedziała sobie na błoniach bo potrzebowała spokoju po pewnej rozmowie – zauważył pytające spojrzenie Minerwy – Nie patrz tak na mnie, nie wiem z kim rozmawiała. Nawet podejrzewam kto.

-Weasley? – westchnęła.

-Bynajmniej. Potter chyba wie co jest na rzeczy albo się chamuje. Weasley też musi to wiedzieć, ale jest zbyt tępy żeby jej nie denerwować.
-I co było dalej?

-Przeniosła mnie tutaj, opatrzyła rany i ogółem poskładała do kupy.

-Czemu nie poszła po Poppy?

-Było po północy, a ona pałętała się po zamku. I pewnie domyśliła się, że nie chcę robić sensacji w zamku. Jak się przebudziłem drzemała w fotelu czekając aż się obudzę. Wzór cnót anielskich – parsknął – Nawet rzuciła gadkę jak to nie chciała zostawić mnie samego. Chyba jakoś chciała zrekompensować to co dla niej robimy. Nawet nie miałem koszmarów. Upadłem na głowę skoro ci to wszystko mówię.
 -Pójdziemy ich o tym poinformować? – skinął jedynie głową w odpowiedzi.