Rozdział 20

   Witajcie!
    Oto kolejny rozdział, już dwudziesty! Szybko zleciało, nie uważacie?
    Z góry Was przepraszam. Ten rozdział w ogóle mi się nie podoba, uważam, że jest do bani i tak dalej. Na pewno wiecie, co mam na myśli. Jestem całkowicie przygotowana na krytykę z Waszej strony.
    Do następnego!

    Wielka Sala była wypełniona śmiechem i rozmowami uczniów, którzy wrócili z przerwy świątecznej.

    Tylko jeden z nich czuł się nieswojo; nie wiedział, co go czeka w nowym semestrze. Powoli przebiegł wzrokiem po stole Gryfonów i nie zobaczył ani Hermiony, ani Harry’ego. Chciał z nimi porozmawiać, ale w sumie nie wiedział, od czego zacząć. Od przeprosin? Nienawidzili go, już nigdy się do niego nie odezwą.
Z tą myślą wyszedł z Wielkiej Sali i udał się do pokoju wspólnego.

    Gdy wszedł do dormitorium, rozejrzał się po pokoju z myślą, że Harry będzie tutaj, jednak ku jego zdziwieniu, nie było go, a zamiast niego na jego łóżku siedział jakiś chłopak. Swoją drogą, pierwszy raz go widział – miał czarne do ramion kręcone włosy, duże niebieskie oczy, które z dziwnym wyrazem spoglądały w jego stronę.
Odwrócił wzrok i popatrzyła na pozostałych: Neville siedział jak zwykle na swoim łóżku, z książką od zielarstwa. Dean i Seamus siedzieli na jednym z łóżek i rozmawiali o Qudditch'u

    — Cześć — przywitał się z nimi. — Gdzie jest Harry? — zapytał, spoglądając na łóżko byłego przyjaciela.

    — Hej, Ron — odpowiedzieli. — Harry już tu nie przebywa — powiedział Dean.

    — Jak to nie przebywa? — zapytał zszokowany.

    — Po tym, jak musiałeś opuścić szkołę, Dumbledore i McGonagall przenieśli go do pokoju prefektów. Zresztą, i tak cały czas tam przesiadywał, bo Hermiona była ponoć chora i chciał być przy niej.

    — A to co za jeden? — zapytał Ron, patrząc na nieznajomego.

    — To jest Paul Owen — przedstawił kolegę Nevlile.

    — Przyszedłem tu na wymianę. Jestem z amerykańskiej szkoły Queverton — powiedział Paul, podchodząc do Rona i wyciągając prawą rękę na przywitanie.

    — A kto cię przydzielił do Gryfindoru? — zapytał podejrzliwie Ron.

    — Profesor Dumbledore — odpowiedział mu. — Jakie mamy jutro zajęcia?

    — Podwójne eliksiry ze Snape’em — powiedział niechętnie Seamus, co nie uszło uwadze nowego.

    — Czemu tak wzdychacie, jakbyście szli na skazanie? — zapytał Paul.

    — Ponieważ Snape to najgorszy nauczyciel w tej szkole — odpowiedział Ron.

    — Nie może być aż taki zły. Lubię eliksiry — dodał po chwili.

    — To jesteś jednym z niewielu — powiedział Dean, klepiąc go po plecach.

    — Dlaczego?

    — Przekonasz się jutro — powiedział Neville. — Swoją drogą, nie było go na kolacji — zwrócił uwagę.

    — Pewnie znowu siedzi w tych swoich zatęchłych lochach — powiedział Ron.

    — Co mamy po eliksirach? — dopytywał się Owen.

    — Transmutację z McGonagall, jest naszą opiekunką domu i zastępcą dyrektora. Historię magii z Binnsem, zaklęcia z Flitwickiem i opiekę nad magicznymi stworzeniami z Hagridem — poinformował go Neville.

~*~

    Była w sali, która wielkością przypominała Wielką Salę.

    — Powiedz, gdzie on jest — usłyszała groźny syk za swoimi plecami. Zobaczyła siebie, stojącą przed Voldemortem. — Gdzie on jest? — powtórzył, a w jego oczach było widać wściekłość i frustrację. Czerwone tęczówki wręcz paliły spojrzeniem.

    — Nie wiem — powiedziała załamanym głosem.

    — Musisz wiedzieć! — krzyknął. — Może to odświeży ci pamięć. Crucio! — krzyknął, a Hermiona wrzasnęła z bólu. Nie wiedziała, ile to trwało; poczuła ulgę, gdy Voldemort przerwał klątwę. Rozejrzała się po pomieszczeniu i wtedy napotkała dwoje czarnych oczu, patrzących w jej stronę. Przerwała kontakt wzrokowy, gdy tylko dobiegł do jej uszu kolejny dźwięk. — Gdzie on jest?! — krzyknął Voldemort, lecz Hermiona nic mu nie odpowiedziała. Podszedł do niej, podniósł ją brutalnie z posadzki i kazał spojrzeć na siebie. — Mów, gdzie jest Potter, albo cię zabiję! - Rzucił nią z całej siły w róg pomieszczenia. Podszedł w jej stronę i wycelował w nią różdżkę. Ostatnim, co zobaczyła i usłyszała, był promień zielonego światła, lecący w jej kierunku, i krzyk mężczyzny.

    Obudziła się zlana potem. Spojrzała na drugą połowę łóżka i z ulgą odetchnęła, widząc że mężczyzna wciąż śpi.
Spojrzała na zegarek wiszący na ścianie, który wskazywał w pół do piątej. Po cichu wstała z łóżka i skierowała swoje kroki do łazienki.
Podczas, gdy letnia woda spływała po jej lepkim od potu ciele, Hermiona spoglądała na swoje odbicie w lustrze.
    — Nie powiem nic Severus'owi o koszmarze. Muszę sama się z tym zmierzyć. Nie zawsze będzie mógł być obok - powiedziała do swojego odbicia, po czym wytarła się i założyła czyste ubrania.
    Wyszła z łazienki widząc, że Severus wciąż śpi. Podeszła do łóżka i pocałowała go w czoło. „Nie martw się, nie uciekłam. Poszłam do pokoju wspólnego. Kocham cię, Hermiona.”, napisała na kawałku pergaminu, który położyła następnie na szafce przy łóżku.

    — Gdzie byłaś? — zapytał Harry, gdy tylko Hermiona weszła do pokoju.

    — W lochach, a coś się stało? — zapytała.

    — Za godzinę mamy eliksiry — powiedział Harry.

    — Co? - zapytała zszokowana.

    — Wczoraj już wszyscy uczniowie wrócili do szkoły - oznajmił Draco.

    — Zapomniałam. Severus, on pewnie też zapomniał — mówiąc to weszła w kominek i zniknęła w zielonych płomieniach.

~*~

    Gdy się obudził było po siódmej; rzadko się zdarzało, że spał tak długo. Usiadł na łóżku i przetarł dłońmi twarz. Rozejrzał się po pomieszczeniu, lecz nigdzie nie zobaczył Hermiony. Spojrzał na szafkę nocną i dostrzegł kawałek pergaminu. Przeczytał wiadomość i lekko się uśmiechnął.
Już miał wejść do łazienki, gdy usłyszał, że ktoś kieruje się w stronę jego sypialni. Pospiesznie chwycił różdżkę i wycelował w drzwi. Szybko ją opuścił, gdy w drzwiach zobaczył Hermionę.

    — Po co ci ta różdżka? — zapytała.

    — Już po nic — odpowiedział.

    — Dopiero wstałeś?

    — Tak, raz na jakiś czas mogę sobie po leniuchować — powiedział z lekkim uśmieszkiem.

    — To wybrałeś sobie zły dzień na leniuchowanie.

    — Dlaczego?

    — Ponieważ za niecałą godzinę mamy eliksiry — zakomunikowała Hermiona.

    — Jak to?

    — Wczoraj wszyscy uczniowie wrócili do szkoły — oznajmiła. — Sama dowiedziałam się chwilę temu.

    —  Przez wczorajsze warzenie nie byliśmy na kolacji — powiedział Severus. — Idę się wyszykować, spotkamy się na śniadaniu — mówiąc to podszedł do niej, pocałował ją w czoło, by po chwili zniknąć z drzwiami łazienki.

 ~*~

    Severus wkroczył do Wielkiej Sali, a za nim powiewały jego czarne szaty. Przeszedł przez środek pomieszczenia, rozglądając się w poszukiwaniu dwóch Gryfonów i jednego Ślizgona. Nie wiedząc czemu, zaczęło go interesować co się dzieje z chłopakiem. Jednak zamiast znaleźć ich na swojej drodze, napotkał sylwetkę chłopaka, którego najchętniej zabiłby gołymi rękami. Siedział sobie, jak by nigdy nic się nie stało, i pochłaniał - bo tego, w jaki sposób jadł jajecznicę, nie można było nazwać jedzeniem.
Chłopak patrzył na niego przez chwilę, po czym szybko spuścił wzrok. Severus usiadł obok Minerwy i wziął sobie tosta, obserwując cały czas chłopaka.

    — Uspokój się, Severusie — odezwała się Minerwa.

    — Przecież nic nie robię — powiedział w geście obronnym.

    — Ależ oczywiście. A to mordercze spojrzenie, które kierujesz w stronę pana Weasleya, to oznaka twojej sympatii do niego? — zapytała z ironią.

    — Nie wierzę, że ona się zgodziła, żeby ten idiota wrócił. A wszystko przez tego kretyna Moody'ego — powiedział, nie spuszczając wzroku z rudzielca.

    — To była jej decyzja...

    — Wiem — przerwał jej. — Ale nie wierzę, że na to się zgodziłem.

    — Dla niej też to nie jest łatwe, ale wiedząc, że ma w nas wsparcie, da sobie radę — zapewniła mężczyznę.  —  Severusie, obiecaj tylko, że nie przeklniesz pana Weasleya.

    — Przykro mi, ale tego ci nie mogę obiecać — powiedział ze złośliwym uśmieszkiem.

    — Nie uśmiechaj się tak.

    — Dlaczego? — zapytał niewinnym tonem.

    — Ponieważ kiedy tak się uśmiechasz, oznacza to, ze coś knujesz.

    — Wcale, że nie — zaprzeczył.

    Hermiona w raz z chłopakami weszła do Wielkiej Sali. Jeszcze nie była gotowa na tak bliskie spotkanie z Ronem, na przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu, pośród innych uczniów, którzy o niczym nie wiedzieli. Fakt, na zebraniach Zakonu też była z nim w jednym pomieszczeniu, ale obok niej siedział Severus, a rodzina Weasleyów wiedziała o zaistniałej sytuacji. W sumie żałowała, że zgodziła się na to tak szybko.
Jej wzrok padł na stół Gryfonów —  tam właśnie siedział Ron, a obok niego jakiś chłopak, którego nigdy wcześniej nie widziała. Nie zaprzątała sobie jednak głowy nowym przybyszem.

    — Ja wychodzę — powiedziała nagle. — Nie dam rady — dodała, wycofując się w stronę drzwi.

    — Chodź, usiądziemy przy końcu stołu — zaproponował Harry.

    — Draco? — spojrzała na niego z błagalną miną, by choć on ją wsparł.

    — Jeśli chcesz, to usiądę z wami — zaproponował niezręcznie.

    — Naprawdę? — zapytała.

    — Tak. Slytherin i tak mnie już wydziedziczył — powiedział z uśmiechem.

    Przeszli na sam koniec stołu domu lwa, siadając tak, że Hermiona spokojnie mogła spojrzeć na Severusa. Salę wypełnił głos dyrektora:

    — Witam was, moi drodzy, na pierwszym śniadaniu w nowym roku. Z wielką chęcią przedstawię wam nowego ucznia, który przybył wczoraj po kolacji. Paul Owen przyjechał do nas w ramach wymiany uczniowskiej z Queverton, natomiast do nich pojechała Susan Bones. Mam nadzieją, że Gryffindor miło przywita nowego kolegę. Pragnę wam także przedstawić  nowego nauczyciela obrony przed czarną magią, który dopiero dziś mógł zjawić się w szkole. Alastor Moody będzie waszym nowym profesorem; mam nadzieję, że nie będziecie sprawiać problemów — dodał z lekkim uśmiechem. Smacznego — z tymi słowami zakończył przemówienie.

    Hermiona, po skończonym posiłku, wyszła szybko z sali i udała się prosto do lochów, gdzie czekały ją podwójne eliksiry.

~*~

    — Ron, dlaczego Hermiona i Harry usiedli z dala od ciebie i to w dodatku z Malfoyem? — zapytał Seamus.

    — Nie wiem — skłamał, wbijając wzrok w swój talerz.

    Po skończonym posiłku, wraz z chłopakami, w tym Paulem, udali się w stronę lochów.

~*~

   — Wejść!— krzyknął Snape, a uczniowie weszli do klasy.
Hermiona z Harrym usiadła w pierwszej ławce tak, by nie patrzeć na Rona. Zdziwiła się, gdy Draco usiadł obok nich.
    — Wiesz, że nie musisz — powiedziała Hermiona.
    — Czuję się niechciany — zaśmiał się.
    — Dobra, cicho, bo Snape nas przeklnie.
    — Nie, nas nie przeklnie, przeklnie Weasleya —  powiedział Draco, uśmiechając się.
    — Hej, Draco! Jak tam szlama? — zapytała Parkinson.
    Draco zerwał się na równe nogi i przyłożył jej różdżkę do gardła.
    — Co powiedziałaś?
    — Jak tam szlama? — powtórzyła z uśmiechem.
    Przycisnął różdżkę mocniej, aż usłyszał głos Snape'a.
    — Panie Malfoy, proszę odłożyć tę różdżkę — powiedział poważnym tonem. Sam, gdyby mógł, za nazwanie Hermiony szlamą przekląłby Parkinson kilkoma klątwami.
Draco odłożył różdżkę i usiadł obok Hermiony.
    — Co ty robisz? — zapytała go.
    — Nic. Wiem, że sam cię tak nazywałem, ale teraz tego nie zamierzam słuchać — powiedział i wlepił nos w książkę.
    — Na dzisiejszej lekcji uwarzycie eliksir skurczający — powiedział nauczyciel. — Do roboty. W książce macie przepis - mówiąc to, usiadł przy biurku.
Hermiona odnalazła w podręczniku przepis na wspomniany eliksir.

Skład:
Korzonki stokrotek
Figi
Dżdżownica
Śledziona szczura
Sok z pijawek

    Skupiła się całkowicie na swoim zadaniu. Od czasu do czasu pomogła Harry'emu, jednak Snape nie zwracał na to uwagi. Bardziej był zajęty gnębieniem Weasleya.
    — Weasley, co ty wyprawiasz?! — krzyknął.
    — Robię wszystko według przepisu, profesorze — odpowiedział spokojnie, choć się w nim gotowało. Wiedział jednak, że nauczyciel robi to tylko po to, żeby się na nim zemścić. Nie rozumiał do końca, dlaczego ten tłustowłosy nietoperz stoi za nią murem.
    — Nie postępujesz według przepisu. Zostało jasno napisane, że masz dodać jako ostatni składnik sok pijawki, a nie pijawkę! - krzyknął. — Robisz od nowa, masz czas do końca lekcji.
    — Ale lekcja zaraz się kończy — powiedział niepewnie.
    — Więc zapraszam pana do siebie dzisiaj zaraz po lekcjach. I nie wyjdzie pan, dopóki nie zrobi go poprawnie! — zasyczał.
    — Tak, profesorze.
    W tym momencie zabrzmiał dzwonek, a wszyscy uczniowie położyli na biurku podpisane fiolki z próbkami swoich eliksirów.
Wyszli, kierując się do sali obrony przed czarną magią.
Hermiona była z siebie zadowolona - pierwszy raz nie spanikowała, gdy Ron był w pobliżu. Może dlatego, że blisko był Snape, pomyślała.